Wie is Mireille

Mireille is 49 jaar en geboren in Arnhem. Ze groeide op in Zevenaar, als een energieke spring-in-het-veld, een lachebekkie en een lieverd.  Na haar basisschool op de Hunnehoek, was ze leerling aan het Liemers College en het Andreas Scholengemeenschap in dezelfde stad. Haar grootste hobby was dansen en muziek en ze was dan ook veel en graag bezig met klassiek- en jazzballet.

Toen ze 18 jaar was ging ze in Arnhem verder studeren en aansluitend kreeg ze een aantal leuke banen bij fijne werkgevers gehad. Op haar 28e koos ze voor een baan als stewardess bij Martinair waar ze 11 jaar met heel veel plezier heeft gewerkt.

Haar vrije tijd bracht ze het liefst door met vriendinnen en familie, ze is een hele trotse tante van 2 lieve nichtjes en neefjes. Mireille heeft ook een hele grote passie voor het strand en de zee, het liefst is ze daar de hele dag in en aan het water.

Maar toen liep alles anders

In 2011 kreeg Mireille een auto-ongeluk en dit was het begin van een jarenlange periode waarin ze allerlei vage klachten kreeg. Vermoeidheid, hoofdpijnen en concentratieproblemen. Mireille werd steeds vaker ziek. Ze had vaak weinig energie, maar wist dit meestal met haar mentale kracht te verbloemen. Eigenlijk wist ze niet beter. De dingen die het leven kleur geven moest ze gedurende de jaren daarna steeds beetje bij beetje laten gaan om zodoende te kunnen blijven functioneren. Vanuit de medische wereld kwamen helaas geen duidelijke diagnoses.

Ze stopte met vliegen en vond haar droombaan bij een particulier treinbedrijf. Toen dit bedrijf in 2015 ophield te bestaan, wilde ze het roer radicaal omgooien en in de hulpverlening gaan werken. Door haar steeds verder achteruitgaande gezondheid is die droom nu al jaren geparkeerd.

Hoe ziet het leven van Mireille er nu uit

Mireille is dag en nacht in haar huis. Als het haar lukt qua overprikkeling kan ze kortdurende bezoekjes ontvangen, maar de meeste contacten heeft Mireille online. Ook heeft zij heel veel steun van familie, vrienden en lotgenoten en van iedereen die naar haar blijft omkijken; dat is goud waard!. Maar het gemis van iedereen in levenden lijve zien waar ze zo van houdt, doet haar veel verdriet.

Ze krijgt hulp vanuit de gemeente waardoor ze ondersteund wordt in haar dagelijkse basisbehoeften.

Maar dit leven van Mireille mag het woord ‘leven’ niet krijgen; het is geen leven. Het is eigenlijk een staat van constant overleven. Wonen in je bed en bank met zo min mogelijk prikkels van licht en geluid om de dagen door te komen.

‘Wat zou ik graag even bij jou zijn’ is wat ze regelmatig tegen haar familie en vrienden zegt.